Rietveld bashen is een favoriete bezigheid onder architecten, architectuurcritici en andere leden van de culturele elite. In zijn stoelen kun je niet zitten en in zijn huizen kun je niet wonen, slecht gebouwd en sinds de energiecrisis nauwelijks te verwarmen. Het laatste is waar. Het eerste niet en het tweede mede afhankelijk van de portemonnee van de opdrachtgever. Laten we ons beperken tot het Schröderhuis. Je hoeft dat niet mooi te vinden, maar je kunt het genuanceerder en informatiever bespreken dan in het artikel Hier wonen had veel weg van kamperen (18/3). Inderdaad de begane grond is braaf, met opzet zo ontworpen om een bouwvergunning te krijgen. De bovenverdieping is revolutionair, en prachtig met aan drie kanten uitzicht, een doorzonwoning avant-la-lettre. De schuifwanden gebruikte Truus Schröder zonder problemen tot aan haar dood op 95-jarige leeftijd. En dan die privacy. Na een huwelijk waarin ze verscheidene malen het huis was ontvlucht, wilde zij haar kinderen dichtbij hebben. Als vrouw alleen had zij ’s nachts niet zoveel privacy nodig. Rietveld kwam overdag. Een dakkamer die in 1936 door Rietveld was bijgebouwd werd in 1958 weer afgebroken omdat Truus en hij wilden dat het huis er tijdens zijn eerste overzichtstentoonstelling in 1958 uitzag zoals ze het in 1924 hadden bedoeld, als „een bewegelijke achtergrond van het leven”.

Ida van Zijl kunsthistorica.